ಮರೆಯಾದರೂ 'ಮರೆಯದವರು'

'ಅಗಲುವಿಕೆ' ಎಂಥ ಮನುಷ್ಯನನ್ನು ಭಾವುಕ ಪ್ರಪಂಚಕ್ಕೆ ಕೊಂಡೊಯ್ಯುತ್ತದೆ. ಅದು ನನ್ನ ಅನುಭವಕ್ಕೂ ಹೊರತಾಗಿಲ್ಲ. ಏನೂ ಅರಿಯದ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಸಂತಸದಿಂದ ಕೂಡಿ ಆಡಿದ ಗೆಲೆಯ್ ಒಮ್ಮೆಲೇ ಬಿಟ್ಟುಹೊದಾಗ...

ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಏನೋ ಒಂದ ಥರಾ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳದ ವೇದನೆ.

ಅಂಥ ಸ್ನೇಹಿತರನ್ನು ಎಸೆಸೆಲ್ಸಿ ಆದ ಮೇಲೆ ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿ ಬಿಡಬೇಕಾಯಿತು. ಚಿಕ್ಕವನಿರುವಾಗ ಅವರೊಂದಿಗೆ ಆಡಿದ ಮನ್ನಾಟ, ಚಿನ್ನಿ ದಾಂಡು, ಕಣ್ಣ ಮುಚ್ಚಾಲೆ ಆಟಗಳು ಇನ್ನೂ ಕೂಡ ಕಣ್ಣು ಮುಂದೆ ಕಟ್ಟಿದಂತಿದೆ. ಇದು ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತರ ಅಗಲುವಿಕೆ ಆಯ್ತು. ಬಿಳ್ಕೊಡುಗೆ ಸಮಾರಂಭದಲ್ಲಿ ಅವರೊಟ್ಟಿಗೆ ಅತ್ತ ನೆನಪು ಕೂಡ ಈಗಲೂ ನನ್ನನ್ನು ಯಾವುದೊ ಲೋಕಕ್ಕೆ ಕೊಂಡೊಯ್ಯುತ್ತದೆ.

ಇಂದಿಗೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಹತ್ತು ವರ್ಷಗಳೇ ಕಳೆದವು. ಆ ಬಾಲ್ಯದ ಜೀವನವನ್ನು ಸಾಗಿ ಬಂದು. ಈಗ ಉಳಿದಿರುವುದು ಅದರ ನೆನಪು ಮಾತ್ರ. ಆದರೆ ಆ ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತರು ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಕಡೆ ಇದ್ದರೆ. ಅದ್ರಲ್ಲಿ ಕೆಲವರು ಮಾತ್ರ ಇದುವರೆಗೆ ಕಾಂಟಾಕ್ಟ್ ನಲ್ಲಿ ಇದಾರೆ. ಉಳಿದವರು ಮರೆಯಾದರು, ನನ್ನಿಂದ ಮರೆಯಲಾರದಷ್ಟು ನೆನಪುಗಳನ್ನು ಮನಸಿನ ಮರೆಯಲ್ಲಿ ಬಿತ್ತಿ ಹೋಗಿದ್ದಾರೆ. ಅವರು ಎಲ್ಲಿದ್ದರೂ ಚೆನ್ನಾಗಿರಲಿ.

ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ನನ್ನ ಬಾಲ್ಯದ ಸ್ನೇಹಿತರನ್ನ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಸೇರಿಸಿ ಭೇಟಿ ಆಗೋಣ ಅಂಥ ನಾನು ನನಗೆ ಸಿಕ್ಕ ಸ್ನೇಹಿತರಿಗೆಲ್ಲ ಹೇಳ್ತಾನೆ ಇದೇನೇ. ಆದರೆ ಆ ಕಾಲ ಯಾವಾಗ ಕೂಡಿ ಬರುತ್ತೋ?

ನನ್ನ ಬಾಲ್ಯದ ಮಿತ್ರರು ಅಷ್ಟೆ ಅಲ್ಲದೆ, ಪಿಯುಸಿ ಹಾಗೂ ಡಿಗ್ರೀ ಕಾಲೇಜ್ ಮಿತ್ರರನ್ನು ಭೇಟಿ ಮಾಡುವ ಇಂಗೆತವಿದೆ. ಆದರೆ ಅವರನ್ನು ಯಾವಾಗ ಭೇಟಿ ಮಾಡ್ತೀನಿ ಎಂಬ ಕಾತುರ ಪ್ರತಿದಿನ ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತಿದೆ.ನನ್ನ ಕಾಲೇಜ್ ದಿನಗಳು ಕೂಡ ಎಂದಿಗೂ ಮರೆಯದ ದಿನಗಳಾಗಿವೆ. ವಿಚಿತ್ರ ಅಂದ್ರೆ, ಬಾಲ್ಯದ ಜೀವನವನ್ನೆಲ್ಲಾ ಅದು ನನಗೆ ಮತ್ತೆ ಮರಳಿ ಕೊಟ್ಟಿತು ಎಂಬ ಸಂತೋಷದಲ್ಲಿದ್ದೆ. ಆದರೆ, ಅಲ್ಲಿಯೂ ಕೂಡ ಅಗಲುವಿಕೆ ಮತ್ತೆ ನಮ್ಮೆಲ್ಲರನ್ನು ಬೇರ್ಪಡಿಸಿತು.

ಆ ಮಿತ್ರರು ನನ್ನಿಂದ ಬೇರೆ ಕಡೆ ಇದ್ದು ಮರೆಯಾದ್ರೂ, ನಾನು ಅವರನ್ನು ಮರೆತಿಲ್ಲ. ನಿಜ ಹೇಳಬೇಕೆಂದರೆ ನನ್ನ ಬಾಲ್ಯದ ಜೀವನದಿಂದ ಇಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಒಂದಿಲ್ಲ ಒಂದು ನೆನಪು ಕೊಟ್ಟ ಸ್ನೇಹಿತರೆಲ್ಲರೂ ನನ್ನಿಂದ ಕಣ್ಣಿನಿಂದ ಮರೆಯಾದ್ರೂ, ನನ್ನ ಮನಸಿನಿಂದ ಎಂದೂ "ಮರೆಯದವರು".